In podcast 4 van De Nacht dat de Sterren Dansten deelde Michel Romijn zijn persoonlijke verhaal over Shantah Holleman en de impact die zij op zijn leven had. Het was een bijzonder intiem moment waarin Michel openhartig sprak over hun vriendschap, hun samenwerking en de manier waarop Shantah zijn visie over verhalen, verlies en verbinding had veranderd. Zullen we het samen bereiken?
Samen bereiken wij het wel
Michel begon de podcast met een reflectie op hoe hij Shantah voor het eerst leerde kennen, niet als de auteur van een boek, maar als iemand met een diep gevoel van empathie en een sterke passie voor het delen van verhalen. “Ik had nooit verwacht dat een samenwerking met iemand zoals Shantah zo’n diepe indruk zou maken,” zei hij. “Ze had iets heel bijzonders: een gave om anderen in hun essentie te zien en te begrijpen.”
Michel vertelde over de manier waarop Shantah altijd haar emoties en ervaringen in haar werk verwerkte. Hij herinnerde zich hun eerste gesprekken over De Nacht dat de Sterren Dansten, waarin Shantah haar visie op het boek deelde, en hoe hij in eerste instantie niet helemaal begreep wat het zou worden. “Ze had zo’n duidelijke visie, maar het was een beetje vaag voor mij in het begin,” vertelde Michel. “Ze was altijd heel intuïtief in haar aanpak, en ze vertrouwde heel sterk op haar gevoel.”
In de podcast deelde Michel ook hoe Shantah haar manier van werken met hem deelde – alles was doordrenkt van een bepaalde spiritualiteit en verbondenheid. “Ze had geen haast om dingen af te ronden. Het ging nooit om snelheid, maar om diepte,” zei hij. “Dat was zo anders dan wat ik gewend was. Ze was geduldig en nam de tijd voor alles.”
Digitale kan zouden we ook samen bereiken.
Michel sprak verder over de keren dat hij met Shantah samenwerkte aan de digitale kant van het project. Hij vertelde hoe zij altijd wilde dat het boek niet alleen een fysiek object was, maar een ervaring die mensen echt zou raken. “Het was haar visie om het verhaal niet alleen op papier te zetten, maar om een platform te creëren waar mensen zich gezien en gehoord voelden. Ze zag de digitale wereld niet als iets oppervlakkigs, maar als een manier om verbindingen te maken die verder gingen dan de woorden.”
Hij noemde ook de momenten van kwetsbaarheid die Shantah soms met hem deelde, vooral over haar eigen verleden en de uitdagingen die ze in haar leven had overwonnen. Michel was altijd onder de indruk van haar moed om persoonlijke pijn en verlies om te zetten in iets positiefs, iets dat anderen kon helpen. “Ze was niet bang om te delen. Het was alsof ze altijd in staat was om haar persoonlijke ervaring om te zetten in een les voor anderen.”
Shantah’s overlijden, samen bereiken moet ik alleen doen.
Michel ging ook in op de impact van Shantah’s overlijden en hoe dat hem had veranderd. “Het was alsof een deel van de wereld die we samen hadden gebouwd, ineens wegviel,” zei hij. “Maar tegelijkertijd voelde ik ook de kracht van alles wat ze had achtergelaten. De Nacht dat de Sterren Dansten is haar nalatenschap, en dat verhaal leeft voort.”
In de podcast sprak Michel uiteindelijk over hoe Shantah hem had geleerd om niet alleen te denken in termen van werk, maar ook in termen van het menselijke aspect van alles wat ze deden. “Ze had een manier van werken die veel meer met het hart te maken had dan met de geest,” zei hij. “Ze bracht me dichter bij mijn eigen gevoel en leerde me dat het niet altijd om perfectie gaat, maar om de verbinding tussen mensen.”
Uiteindelijk doen we het samen bereiken.
Michel besloot de podcast met een boodschap die hij aan Shantah had willen geven, als zij er nog was: “Ik ben dankbaar voor alles wat je me hebt geleerd, Shantah. Je hebt mijn manier van kijken naar de wereld veranderd, en ik draag dat altijd met me. Je werk leeft voort in alles wat we nog doen, en dat is iets waar ik ontzettend trots op ben.”
De podcast was een eerbetoon aan Shantah Holleman, niet alleen als auteur van een boek, maar als een vrouw die de levens van de mensen om haar heen diep had geraakt. Het was een verhaal van vriendschap, samenwerking, en het vermogen om zelfs door verlies een blijvende impact achter te laten.
